Blog 45, december 2024

Peinzend staar ik naar een leeg scherm, ik wil terugblikken naar het jaar 2024. Dat hoort bij deze decembermaand. Maar ik krijg al die verschillende emoties die nu door hoofd en hart razen niet makkelijk in een overzichtelijk rijtje.

Laat ik maar beginnen bij het nu. Mijn lieve, hoogbejaarde vader moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Daar moeten wij, zijn kinderen, accepteren dat er een grote kans is dat dit zijn ontmoeting met de dood is. Wij hopen, zorgen en bidden en voelen ons machteloos.
Ik ken dat gevoel en dit proces zo goed. In ons hospice hopen en zorgen en bidden wij vaak met onze gasten en hun naasten mee. Het hoort bij onze professie om families bij te staan, te ontzorgen en voldoende ruimte en rust te creërenom een waardig afscheid mogelijk te maken. Maar er is ook altijd enige professionele afstand. En die valt in de dierbare familiekring weg; dat herinner ik me van de ziekte en het overlijden van onze moeder.

Nog maar kortgeleden werden de Egmonden opgeschrikt door de ziekte en de dood van een van Egmonds grote zonen; actieve spil van diverse organisaties, ook belangrijk achter de realisatie van ons hospice, maar bovendien de man van mijn collega-coördinator en vriendin Nathalie. Zij pareert deze crisis met de keuze voor een ander pad in haar ontwikkeling en leven en dus een afscheid van ons hospice.

Een van onze ondersteunende coördinatoren is haar opgevolgd, maar ook twee andere ondersteunende collega’ssloten hun tijd bij ons af; dat was dus ook een afscheid van twee bevlogen en actieve steunberen van onze organisatie. Ik prijs me gelukkig dat hun plaatsen na een interne procedure door twee andere vrijwilligers inmiddels zijn ingevuld.

En natuurlijk herinner ik me al die ruim 50 gasten en hun naasten die we dit jaar mochten ontvangen en verwennen. Zij blikten stuk voor stuk terug op hun leven en maakten ons daar soms deelgenoot van. Er was verdriet en onzekerheid maar de meesten berustten in hun situatie en bereidden zich voor op een andere, onbekende toekomst.

Wat zou mijn terugblik bij het afscheid van het jaar 2024 naast de verdrietige dingen vooral moeten vermelden?

Natuurlijk: de dankbaarheid en de bewondering voor al die vrijwilligers die ons hospice tot een succes maken! Wist u dat er een leger van ca 75 vrijwilligers klaar staat om ons werk mogelijk te maken? Van bestuur tot tuinlieden, van ‘handen aan het bed’ tot koks, poetsers en ict-ondersteuner, voor hen allemaal maak ik een diepe buiging. En tot slot: samen op naar 2025!