Blog 46, januari 2025

Als het even lukt drinken we gezamenlijk koffie aan de gezellige eettafel van ons hospice. De gesprekken gaan alle kanten op tussen onze vrijwilligers, gasten en verpleegkundige.

Nu zit ik alleen met Karin aan tafel. Haar collega vrijwilliger Andrea loopt als altijd gedreven en zeer zorgzaam heen en weer. Het intrigeert me dat Karin al zo lang vrijwilliger is bij ons. Ze heeft 30 jaar gewerkt als kinderoncologieverpleegkundige in het Emma kinderziekenhuis. Nu is ze teamleider in hetzelfde kinderziekenhuis. Karin werkt 36 uur. Ongetwijfeld betrokken, zeer kundig, hart op de goede plaatst, stevig in haar schoenen en haar zienswijze helder voor ogen. Daarnaast werkt ze steevast eens per week bij ons.  Ze vindt het belangrijk om via vrijwilligerswerk daarnaast iets terug te doen voor de maatschappij. ‘Het zijn maar 4 uurtjes hè!’.
‘In het hospice heerst een andere energie’ vertelt ze.  ‘De meesten gasten zijn flink op leeftijd, er wordt teruggekeken op een leven vol herinneringen. Hier mag je doodgaan en op een menswaardige manier sterven. Bij volwassenen kom je sneller tot de kern’, zegt ze, ‘ik kan vragen stellen die ertoe doen. Op de kinderafdeling blijft je hoe dan ook gericht op de toekomst; het behalen van een zwemdiploma, Bumba-filmpjes kijken, of leren voor de Cito-toets.  Hoe ziek de kinderen ook zijn, het blijft bijzonder om er als professional deelgenoot van te zijn. Om zorg, vertrouwen en veiligheid te bieden maar ook een luisterend oor te bieden aan een kind met liefdesverdriet.’ Soms is ook op haar afdeling de dood in zicht. Zo zal ze die nacht dat ze waakte bij een boerenzoon van 15 jaar nooit vergeten.  Even werd hij wakker. Toen hij zeker wist dat zijn vader er niet was, kon hij Karin vertellen dat hij opgebaard wilde worden tussen de trekkers in de schuur. En zo geschiedde.

Karin ziet zichzelf als iemand met “de poten in de klei”.  Haar levensmotto helpt haar om dit intense werk te kunnen doen. ‘Ik richt me op positiviteit, de rest levert niks op.  Angst is voor even, spijt is voor altijd: dus gewoon doen!’.
Haar instelling is ook helpend in haar persoonlijke leven. Verlies, afscheid en verdriet bleven haar niet bespaard. Haar zus en diens zoontje overleden zeer plotseling door een tragisch noodlot, haar beste vriendin stierf veel te jong en ook haar vader mist ze al zo lang. Haar onverwachte scheiding die haar geschokt alleen achterliet, kwam Karin met vallen en opstaan te boven. Daarom “zeilt ze op de wind van vandaag, want de wind van gisteren helpt je niet vooruit”.

Karin kijkt met veel interesse naar ieders achtergrond en hoe de verschillende levensverhalen zich vervlechten met de situatie van ziekte en dood. Het leven boeit haar.  En zo is ze in ons hospice aanwezig met de wind in de rug. Zonder enorme verantwoordelijkheid is er tijd voor elkaar. En als ze dan ’s avonds mee-eet met gasten, familie en collega’s maken deze 4 uur haar werkweek compleet.