30/04/2021 – Mevrouw Van Eegen moest deze maand vrij plotseling haar gezellige leventje thuis loslaten voor een opname in het ziekenhuis. Al snel werd duidelijk dat medisch ingrijpen haar niet zou helpen. Zij koos ervoor om verder bij ons te verblijven. Ze stapte zelf uit de auto, pakte mijn arm en besteeg de helling naar onze voordeur. Het leken misschien zware stappen na een moeilijke beslissing, maar niets was minder waar. Ze was blij bij ons te zijn. Haar dochters volgende met tassen en koffers om haar kamer met persoonlijke spulletjes in te richten. Mevrouw Van Eegen sprak honderduit, over haar dochters, haar vele vriendinnen en over haar man die al acht jaar eerder overleed. Ze noemde zich een echte ‘Derper’ met een rijk en vol leven achter de rug. ‘Maar nu is het goed geweest’ zei ze ‘ik heb de leeftijd’.

Toen ik de dames alleen liet om te wennen en de bagage uit te pakken liep ik langs de kamer waar Louise verbleef.

Louise, een kittige tachtiger die naar ons toekwam toen het niet meer verantwoord was haar ziek alleen in haar eigen huis te laten verblijven wenste in het begin vooral met rust en alleen gelaten te worden. Ze lag de dagen voor Pasen met de gordijnen dicht en sliep. Als ze wakker werd leek ze van ver te komen en wilde ze het liefst zo snel mogelijk weer in de donkerte verdwijnen, tenzij haar zoon kwam. We respecteerde haar wens en lieten haar alleen, iedere twee uur keken we even om een hoekje.

Na die eerste dagen begon ze te genieten van een luisterend oor, zeker die van twee van onze manlijke vrijwilligers, en ze genoot met hen van een glas wijn. Het minimale contact met haar familie deed haar soms onderdompelen in stilte, maar ze vertrouwde op haar nieuwe toekomst ‘in het licht. Want daar is mijn schepper, bij hem zal ik voortleven’. Haar stralende ogen raakten me, ze was vol vertrouwen over wat haar te wachten stond. Langzaam gingen de gordijnen open; Louise kon het leven ondanks alle pijn weer toelaten. Het werd weer licht in haar kamer en kort daarna liet ze dit leven heel rustig achter zich.

Twee zo verschillende gasten met lange levens kwamen voor het Paasweekend bij ons aan, allebei met hun eigen levensbagage. Allebei kwetsbaar, maar ook open en eerlijk over hun kostbaar mensenleven vol herinneringen. Die herinneringen en ieders eigenheid blijven van waarde, ook bij ons in het Hospice. Aangekomen bij ons is het leven immers nog niet voorbij. Vaak is het juist een bijzonder en intens stukje leven. Er is tijd, rust en ruimte voor reflectie. We vieren het leven waar het kan. Vervolgens is ons hospice een warm en veilig thuis met veel zorg en aandacht waar onze gasten veel van hun levensbagage achter zich willen en kunnen laten.

NB De namen zijn in verband met de privacy gefingeerd.

Els Rosenmöller,
Coördinator Hospice Egmond.