Blog 51, juni 2025

Nel zit moe in haar stoel, praten maakt haar snel buiten adem; haar oudste dochter ondersteunt haar in ons eerste gesprek. Snel wordt duidelijk dat Nel het leven moe is, ze is op: lichaamsfuncties vallen uit, eten smaakt niet, slapen gaat moeizaam. 

Maar toch… het lukt Nel om snel bij ons te wennen. Haar jongste dochter uit Amsterdam komt logeren en dat is zó fijn dat ze het graag nog een nachtje verlengen. In de dagen erna begint onze gezellige, dankbare gast wat meer te eten. Ze geeft aan dat ze dol is op koekjes en op roomijs, ze geniet ook van een broodje kroket. 

We zien vaak dat door de veilige omgeving en optimale zorg rust ontstaat en het leven weer een sprankje zin krijgt. Ik zit opnieuw bij Nel; ze vertelt me onder het genot van een espresso haar verhaal. Zeker nu ze meer op haar ‘gemakkie’ is beneemt het leven niet al haar adem. Ze vertelt hoe ze geboren en getogen in Amsterdam haar jeugd doorbracht in de oorlog. Ze is enig kind en woonde met haar ouders in volksbuurt Kattenburg, waar ook ‘tante Leen’ vandaan kwam.  Toen haar vader 32 jaar oud was, werd hij zo ziek dat hij thuis lag om te sterven. Ze weet het nog goed. Haar vader kon het leven niet loslaten met zijn vrouw en kind erbij. Zodra ze weggestuurd werden, overleed hij direct. Moeder ging een hard bestaan tegemoet, opa had een café aan de overkant en Nel was veel alleen. Als ze ‘s avonds laat wakker werd en het huis leeg aantrof, had ze geluk als ze hard genoeg op de voordeur bonkte. Dan kwam uiteindelijk iemand naar het café om haar moeder te waarschuwen. Toch zijn dit geen traumatische herinneringen vertelt ze. Die éne dag in de week dat moeder vrij was, ging Nel niet naar school, dan bleven ze samen thuis. Haar moeder was haar alles, ze overleed op 102-jarige leeftijd toen Nel zelf al 76 jaar oud was. 

De eenzaamheid van haar jeugd heeft wel haar sporen achtergelaten. Dolgelukkig was ze daarom toen ze zelf 2 dochters kreeg. Door dik en dun ging ze met haar man en de meiden op pad. Schaatsen, zwemmen, touwtjespringen. Al hadden ze het niet breed, er kwamen lakschoentjes en ze naaide prachtige jurkjes voor de meiden. Dat haar dochters beiden een andere weg zijn ingeslagen vindt ze jammer, zeker daar ze zelf zo graag een broertje of zusje had gehad. Haar liefde voor hen is groot. 

Ondanks alle liefdevolle aandacht van haar dochters en hun mannen, de warmte bij ons in huis, de heerlijkheden en het samen voetbal kijken, vraagt Nel zich af hoelang het nog moet duren. Ze kan niet meer en wil haar kinderen niet meer tot last zijn. “Het mag NU”, zegt ze, het moet echt gaan gebeuren. Dan vertelt ze me stralend en met een gerust hart wat ze haar dochters toevertrouwde: “Als het kán en er komt een engel op je schouder, dán ben ik het”.