Blog 50, mei 2025

Er gebeurt veel in het Hospice. Geen week, geen dag is hetzelfde. Onlangs overleden er in zeven dagen zes van onze gasten. Dat betekent veel voor iedereen in huis. In de eerste plaats voor de naasten van alle gasten. Ze krijgen veel van elkaars zorgen en verdriet mee. Ze leven ook mee met het moment dat we afscheid gaan nemen van een overleden gast.
We doen dat, samen met de familie, met een mooi en waardig ritueel. Het is vaak een emotioneel, maar ook troostend moment; of de gast bijna drie maanden bij ons was of soms slechts paar uur of een paar dagen.
Ook voor ons, professionals en vrijwilligers is dat een moment van rust en bezinning; het laat ons niet onberoerd. We leven op een professionele manier mee en hebben aandacht en een luisterend oor voor de naasten die het definitieve afscheid bij ons beginnen te ervaren.

Maar daarnaast is het voor ons ook ‘hoge school schakelen’. Onze poetsclub gaat druk aan het werk, de koks stellen zich in op nieuwe gasten en eetwensen en de verpleegkundigen hebben heel wat af te wikkelen na de vaak intensieve zorg. 

Maar naast de hectiek was er ook de rust en schoonheid van de jaarlijks terugkerende bijeenkomst bij de Herinneringsboom in de Abdijtuin in Egmond-Binnen. Voor ons geldt dat we als vanzelf herinneringen ophalen over de 55 gasten die bij ons het afgelopen jaar zijn overleden. Ik weet hoe zwaar en eenzaam een groot en soms onverwacht verlies kan zijn. Maar als we dan met zoveel mensen samen zijn rondom de herinneringsboom, realiseer ik mij dat het ongeziene gezien wordt. En dat wordt ter plekke een gezamenlijke troost waarbij ieder zich gedragen weet. 

Mijn bijdrage daaraan was het volgende gedicht; voor deze gelegenheid geschreven.

Gedragen:

Hoe kon ik toen bevroeden wat ik nu weet?
Gedragen langs jouw sterven heen.
Als ik het je nu zou kunnen vertellen voorbij jouw dood.
Dan gaan mijn woorden mee met de wind, misschien naar ergens waar jij je bevindt.
Zou jij mij horen en mijn woorden weten?
Dat ik ‘wij’ nooit zal vergeten.
Hoor jij mijn tranen, mijn snikken, mijn verhaal?
Hoor je mijn beven in dit nieuwe rauwe leven.
Mijn gelukzaligheid, mijn vastberadenheid waar is het gebleven?
Weet jij van mijn: nooit meer hoe het was.
Mijn roep naar jouw stem, mijn stem die geen woorden geeft.
Stil. Verwonderd in de leegte.
Langzaamaan vind ik in mijn brandend hart: licht, mijn hemel en aarde.
Het goddelijke vermogen te leven met jouw stem door weer en wind.
Gedragen? Ja! Hoor je mij?
Ik hoor jou, gedragen door herinneringen die nooit verloren gaan
En jou doen rusten in mijn hart.