Blog 52, juli 2025

Onze gast Wil komt uit Amsterdam. Ze woonde met ouders en broer vlak achter de Albert Cuyp. Haar ouders waren heel belangrijk in haar leven. Ze hadden een eigen zaak in witgoed, maar dat nam niet weg dat de zaak weekenden en vakanties gewoon dicht was om met z’n viertjes op avontuur te kunnen gaan.
In hun Volkswagenbusje gingen ze op pad, het ANWB-boekje in de hand. Ze sliepen met z’n viertjes in het busje voor een dubbeltje per nacht bij een boer. In de ochtend werd het bed omgebouwd tot keukentje en werd het ontbijt geserveerd. Het waren gouden tijden.
Haar moeder had niets liever gedaan dan Frans studeren, maar het kwam er niet van. Wel hield ze er grappige woorden aan over want waar het maar kon sprak moeder gekke taal die op Frans moest lijken.
Het klinkt vrolijk en erg gezellig. Behalve die keer na de oorlog dat de overbuurvrouw op straat werd gezet en publiekelijk werd kaalgeschoren met veel gejoel door omstanders. Wil ziet haar nog staan aan de overkant van de straat. Ze vroeg zich af waarom dat nou was. Dat waren volgens haar moeder ‘Franse zwansels’. 

Wil was erg gehecht aan haar moeder. Het was zelfs zo dat Wil tegelijk met haar moeder (toen 47 jaar) zwanger bleek te zijn. Zo trok ze veel op met haar broertje dat dezelfde leeftijd had als haar zoon Erik. 

Wil kreeg 3 zonen en 2 dochter, ze zijn haar lust en haar leven, samen met haar kleinkinderen en achterkleinkind. Wil is van ‘niet lullen maar poetsen’; altijd maar bezig voor de ander zodat ze zichzelf wel een beetje vergat. Haar man overleed op 48-jarige leeftijd; ze verzorgde hem 9 jaar lang terwijl ze al gescheiden was. ‘Ja natuurlijk’, kijkt ze me verbaasd aan, ‘dat doe je toch gewoon!’

Wil maakte zoveel als ze kon tijd voor haar kinderen, inclusief haar jongere broertje Peter; hij was al sinds zijn geboorde min of meer automatisch bij haar kinderschaar gaan horen. 

Op woensdagmiddag ging ze steevast met een van de kinderen op pad, Eén op één kon ze dan optimaal aandacht geven,

Het brengt ons op het verdriet, nog zo vers en zo groot voor haar moederhart: haar zoon Erik overleed twee jaar geleden plotseling, Als eerbetoon aan hem draagt ze nu altijd een gouden kettinkje met een gouden voetbal. Wil heeft altijd van voetbal gehouden en Erik kwam steevast bij haar voetbal-kijken. Het gemis blijft groot.

Toen Wil achteruit ging en eten haar thuis niet meer smaakte, was naar ons hospice komen een onvermijdelijke stap, maar voorlopig is ze niet van plan om dood te gaan. Ze wil op 5 oktober haar verjaardag nog vieren. Bij ons eet ze inmiddels ook weer een aardig hapje mee. Zo hoopt ze nog een tijdje te kunnen genieten, samen met haar gezin, van de zon op het terras. 

En samen gaan we iets verzinnen om haar kinderen iets speciaals na te laten, als blijvend teken van haar eeuwige liefde voor hen.