Blog 13, 31 maart 2022 – Meneer van kamer 2 zit in de middag in de huiskamer z’n krantje te lezen. De lentezon brengt hem een bezoek en verwarmt zijn schouders en rug. We raken in gesprek. Want praten doet deze grote vrolijke man graag. Ik mag dit allemaal opschrijven op een voorwaarde: anoniem: ‘Noem mij maar 020’.
Als rasechte Amsterdammer verruilde hij jong zijn nest voor Egmond aan de Hoef. Hij woont er inmiddels al lang, maar hij blijft gehecht aan zijn geboortestad.
Onlangs kreeg 020 slecht nieuws. De specialist in het ziekenhuis vertelde hem dat darmkanker zijn toekomst ging bepalen. Behandelingen wilde 020 niet. ‘Het houdt een keer op’ zei hij, ‘ik heb de leeftijd’. Met zijn 86 jaar wilde hij zo snel mogelijk naar het Hospice in Egmond aan Zee. En zo zitten we samen in het zonnetje alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat lief en leed wordt gedeeld. Zijn vrouw overleed jaren eerder, zij was niet zo’n prater maar ze was wel zijn voorbeeld in haar laatste levensfase, zo vertelt hij. Toen ze wist dat het leven ging eindigen besloot ze resoluut dat ze geen uitvaart wilde. Laat mij maar helemaal in mijn eentje gaan, had ze gezegd. Niemand erbij. Ik vraag enigszins verbaasd hoe dat voor hem was om daar ook zelf niet bij te kunnen zijn? 020 is even resoluut als zijn vrouw. Met een liefdevolle blik zegt hij ‘Ik heb haar wens gerespecteerd en nu ik zelf niet lang meer leef, wil ik dat ook zo. Laat mij maar alleen gaan.’
Het is even stil, een fijne stilte. Die stilte straalde volledige acceptatie uit van hoe het leven is verlopen. De toekomst heeft hij goed met zijn huisarts besproken, dat geeft hem rust. Alles overdacht en overwogen. Zijn veilige haven in een straat met lieve buren die zijn steun en toeverlaat zijn, ruilde hij resoluut in voor zijn nieuwe stek bij ons in Egmond aan Zee.
Hij heeft flink opgeruimd voordat hij vertrok, want ‘wat moet een ander met mijn persoonlijke spullen?’ En hij vervolgt: ‘Ik heb 010 gevraagd mij daarbij te helpen. 020 begint breeduit te lachen en vertelt dat 010 een vriend van hem is die dus niet uit Amsterdam komt!’ 010 heeft twee ladekasten van zolder gehaald en samen hebben ze alle oude foto’s en documenten doorgenomen. ‘Zelfs het trouwboekje van mijn ouders zat ertussen en nu is alles verdwenen in een vuilniszak’, zegt hij met een glimlach. ‘Alles is opgeruimd en weggegooid. De rest is verkocht op marktplaats, klaar voor vertrek.’
Meneer van kamer 2 laat met een gerust hart zijn huis na aan een goed doel.
Hij heeft zijn draai gevonden en is blij bij ons te zijn. 020 hecht veel waarde aan zijn vriendschappen en krijgt iedere dag visite. Eigenlijk had hij zijn buurvrienden nog een etentje beloofd, zegt hij met spijt in zijn stem. ‘Dat gaat nu helaas niet meer lukken.’
Hij is verrast als ik hem vertel dat wij daar wel raad mee weten. We toveren de boel zo om in een lokaal culinair hoogstandje “Restaurant 072”.
Maar nu eerst een glaasje bessensap en verder met de krant met een ondergaande zon in het verschiet.
Els Rosenmöller,
coördinator Hospice Egmond
31 maart 2022
1 comment
Join the conversationEls - april 4, 2022
Heel mooi van deze man , en ze verhaal herken ik . Zelf ook jaren bij de zorg gewerkt en met mensen die ook hun laatste fase in gingen . En ik raakte daar ook bij in hun afscheid ,