Blog 31, 30 september 2023

Nico wil me nog even spreken. Ik weet dat Nico diezelfde middag rond 17.00 uur eenslaapmiddel krijgt toegediend door de huisarts om slapend de laatste zware loodjes van zijn levensweg te volbrengen. Ik had niet verwacht dat Nico nog in gesprek wilde, we hadden immers al afgesproken dat ik zijn verhaal zou verwerken in een blog. Maar ook in zijn laatste kostbare momenten wil hij juist nog delen wat hem beweegt en wat hij ervaart op zijn sterfbed.

Nico schrijft gedichten die hij me eerder liet lezen. Ze hebben een therapeutisch doel. Ik citeer er uit:

‘Ik proef de zachte regen in de vroege morgen, of zijn het nog mijn tranen van de nacht?’

Onder de indruk vertelde ik hem dat ik ook schrijf, en waarom. Via dit blog geef ik Nico een stem, geef ik letters aan zijn woorden die zo niet zullen verdwijnen.

Nico is 64 jaar oud en vader van een zoon en dochter, 26 en 22 jaar oud. Zijn eigen jeugd verliep allesbehalve plezierig, nadathij op 11-jarige leeftijd te maken kreeg met wangedrag en ontering.

Hij vertelde er open over. Inmiddels heeft Nico na jaren vechten een manier gevonden om zichzelf staande te houden.Bij paniek bewijst hij zichzelf de eer door te gaan mediteren,muziek te luisteren of ademhalingsoefeningen te doen.

‘Van alles ontnomen vraag ik mij af, hoe ben ik hier toch gekomen’

We leerden Nico kennen als een openhartig persoon. Hij is aan de donkerte ontsnapt en leeft een vredevol leven. Hij ontvangt graag zijn liefdevolle, betrokken familie en vrienden,laat dan zeer bewust los en rondt af.

Hij wil me nadrukkelijk meegeven dat hij met zo’n grote hoeveelheid liefde en zorg is omringd door iedereen in het hospice. Hij ervaart zijn verblijf als een intens stukje leven. ‘De mensen die hier werken blijven zichzelf, dat is een kunst. Het weerspiegelt dat ook ik mezelf kan zijn. Dat ontspant en geeft rust. De zorgvuldige aandacht geven hem de kracht om de dood te omarmen, vertelt hij.

Hij kijk naar zijn zoon en dochter die om ons heen zitten. ‘Zorgzaamheid, waardigheid en respect, dat wilde ik henmeegeven.’ Dankbaar ziet hij dat terug in zijn kinderen. Danwil hij een omhelzing van zijn kinderen. Ze duiken bij hem op bed. ‘Natuurlijk papa!’.

Ik slik en de tranen springen in mijn ogen.

Dan is het even voor 17.00 uur, de huisarts arriveert. Het aftellen is begonnen en dat is Nico aan te zien. Hij wil graag dat zijn familie bij hem is tijdens de start van de sedatie. Als hij slaapt wil hij vijf minuten met zijn kinderen alleen zijn.  De kamer straalt een sfeer die rust en warmte uit.

Nico wil de wereld graag meegeven dat meer begrip voor elkaar en minder oordelen het leven een stuk plezieriger maakt. Die boodschap geef ik graag door en eindig met een citaat uit Nico’s werk:

‘Ik laat je los en loop naar de deur, draai me om en kijk in je gezicht,

Liefste, dit is mijn laatste gedicht’.