Blog 30, 31 augustus 2023

Het is zomer en stiekem ben ik blij dat we de ramen in het kantoor van de vrijwilligers en verpleegkundigen hebben vervangen door openslaande deuren. Ik was de enige die er niet veel voor voelde. Het was een aardige duit uit het zakje.
Ik geniet heel even van de ochtend zon. Al gauw word ik van het terras vandaan geroepen. We hebben een aanvraag voor een nieuwe gast. Ik ga op pad met een van de verpleegkundigen. Geen terrasmomentje meer voor mij!
We komen thuis bij mevrouw van Krochten. We leren de thuissituatie kennen en we vertellen waar we voor staan: liefdevolle zorg met de focus op comfort en kwaliteit van leven. De verpleegkundige kan op haar beurt de situatie goed inschatten en kijkt wat nodig is voor opname. Mevrouw zal de volgende dag bij ons komen. Eenmaal weer ‘thuis’ bestel ik bloemen voor op haar kamer als warm welkom.  Later op de dag ontvangen we een echtpaar; beiden terminaal ziek. Meneer komt uit het ziekenhuis, mevrouw van thuis. Als ik in gesprek ben met een potentiële vrijwilliger krijg ik te horen dat meneer al is overleden en men weet even niet hoe het verder moet. De vrijwilliger in spé ervaart de dynamiek die de dag vult, ze deinst niet terug en is wel wat gewend. Dat wordt vast een goede samenwerking.  Iedere middag hebben we overleg met onze verpleegkundige, afstemmen en doornemen hoe het met onze gasten gaat. De huisarts van dhr. op kamer 2 komt vanmiddag langs;
‘o ja’ ik heb hem toegezegd wel even op zijn zoontje te passen tijdens dit huisbezoek. Maar eerst klopt daar Marja aan de deur, Marja is vrijwilliger van het eerste uur en verloor op tragische wijze opeens haar broer. Traumatisch om zo radicaal geconfronteerd te worden met de dood. We zijn lotgenoten; ook ik verloor mijn broer plotsklaps jaren terug. 

Eindelijk is daar toch het lonkende terras. Ik heb chocolade truffels gekocht, die heb je nodig bij een diep verdriet en opkrabbelen naar een nieuwe werkelijkheid. Marja en ik strijken neer in de zon, ik luister en luister en vertel ook. Eigenlijk kunnen we wel uren zitten in de bubbel van deze wederzijdse ervaring. Praten geeft lucht en herkenning geeft rust, dit zal uiteindelijk troost bieden. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze. Waar, maar je moet wel in beweging komen. Marja doet dat gelukkig. We halen adem, diep adem en gaan weer verder. 

Daar komt de huisarts met zijn kleine Otto van 6 maanden! We lopen gedrieën naar onze gast van kamer 2. ‘Bijzonder’ zegt deze, ‘dat ik nu zelf het einde van mijn leven aanschouw en deze knul die net begint’. Hoe dat voelt vraag ik. ‘Héél fijn’, zegt hij, ‘het maakt me blij.’ 

Ik laat gast en huisarts in kamer 2 en loop met Otto naar mijn kantoor. Eerst verlegen, maar al gauw vertrouwd legt hij zijn hoofd kroelend in mijn schouder.
Liefde: het is er altijd ook, vandaag, op zomaar een zomerse dag.