Blog 32, 31 oktober 2023

Het was druk bij ons, de maand oktober. In de eerste week overleden er drie gasten. De week erna waren er twee gasten die een uur na elkaar stierven.  Een mooie uitgeleide bij het vertrek van onze overleden gast is voor ons belangrijk. Met liefde ontvangen we onze gasten en met eerbied doen we hen uitgeleide. Zo ronden we af, zo laten we de naasten met onze gast verder gaan met alles wat zij nog voor de boeg hebben. 

Ons ritueel begeleiden we met muziek die past bij de overledene en met een persoonlijk gedicht. Er is verdriet en er vloeien tranen als iemand overlijdt, ook is er regelmatig opluchting. Alle onzekerheden zijn voorbij, rust keert weer en veelal doet een leegte haar intrede. 

Maar buiten deze laatste warme momenten met de naasten in huis is er altijd die wachtlijst, met mogelijk nieuwe gasten, die al snel mijn gedachten opeist. Het lijkt praktisch en zakelijk maar het is vooral de nood van terminaal zieken die wachten op een plekje. Ook voor hen willen we er weer zijn. Zo ontvingen we dus in korte tijd veel nieuwe gasten. De laatste opname was op vrijdag de 13^e. Ik had geen idee van de datum, had al besloten extra vroeg op het werk te zijn. Helaas, een enorme file zorgde voor 2 uur vertraging. Er bleek meer niet te lukken die dag, een aaneenschakeling van dingen die niet als verwacht en gehoopt verliepen.

‘Kom’, zei ik tegen Joke, onze verpleegkundige die ook gitaar speelt. Ik had van huis mijn eigen gitaar meegenomen. ‘We gaan nu gitaar spelen, het is genoeg geweest.’ Graag wil ik meer muziekinstrumenten in huis, even een kwartiertje bij de gasten muziek maken. En zo maakte Joke vrijdag de 13^e een begin. Toen kwam Michael binnen, een grote stoere 40er, samen met zijn zus Shelly. Blij en dankbaar dat hun vader die dag bij ons was opgenomen. Michael wilde ook wel even gitaar spelen. En zo konden Joke en ik even achteroverleunen op deze ongewone vrijdag. Muziek ontspant, geeft ruimte om nergens aan te denken en gewoon even ‘te zijn’ met een prachtig deuntje. Muziek om je hart te raken en de essentie van ons bestaan te voelen.  Zo neemt ook vrijwilliger Bea zo nu en dan een van haar instrumenten mee.  Laatst speelde ze bij Leo, het was ontroerend om te zien hoe hij onderweg was naar zijn levenseinde en daarin begeleid werd door Bea en haar dwarsfluit. Of Jean die bij zijn gitaar mooie liedjes zong bij Frank die door zijn ziekte nauwelijks meer kan praten maar zichtbaar genoot, met biggelende tranen en warme armen om hem heen. 

Vrijdag de dertiende kreeg nog een bijzondere wending toen aan het einde van de dag Michael en Shelly binnenkwamen met een gloednieuwe gitaar. Voor ons! Nu al vonden ze ons welkom zo warm en geruststellend dat ze iets terug wilde doen. Akkoorden rijgen zich aan elkaar en raken ons hart.