Allerzielen

Blog 20, 31 oktober 2022

De week begon in het hospice met een uitgeleide. Een belangrijk en moment om samen stil te staan bij het overlijden van onze gast. Definitief afscheid nemen valt vaak zwaar, het is intens en niet van alle dag. 

Wij nemen de tijd om het afscheid bij ons voor de nabestaanden ritueel vorm te geven. We beschilderen een jakobsschelp met een gouden randje en zetten de naam van de gast daar met gouden letters in. De schelp wordt met een kaarsje op de kist gezet. De kist is omarmd door onze Rinnergommer schapenwollen deken, zo begeleiden we de overleden gast met volle aandacht en ‘warme armen’ mee naar buiten. Bij de voordeur houden we stil, draaien we muziek die past bij onze gast. Soms Ramses Shaffy of een zeemanslied, deze ochtend Maria Callas. Aan weerszijden staan de naasten, verpleegkundigen, vrijwilligers en medebewoners. We hebben een passend persoonlijk gedicht voorbereid waarmee onze gast wordt herdacht. Het kaarsje in de jakobsschelp wordt uitgeblazen; de schelp met gouden randje blijft bij ons, ter herinnering aan onze tijd samen.

Het is een kort, maar intensief moment om stil te staan bij een mens, een ziel, een leven vol geleefd. Eenmaal in de rouwauto nemen we de wollen deken weer mee naar binnen. De begrafenisondernemer loopt voor de auto uit de laan uit. Zo wordt dit afgeronde leven van onze gast weer overgedragen zijn de naasten. Medebewoners en vrijwilligers kijken binnen mee. Confronterend en tegelijkertijd verrijkend en liefdevol. 

Aan het einde van deze week vierden wij Allerzielen in de Abdij van Egmond. Vieren van Allerzielen klinkt misschien gek, maar het is mooi om in gezamenlijkheid te gedenken. Lichtjes werden ontstoken en alle geloven en niet gelovigen kwamen samen om bij die ene ziel, die centraal staat voor iedere nabestaande, stil te staan. Om daadwerkelijk samen stil te zijn in de leegte van de dood die geen dood is. Want zo las ik voor: ‘Je verhaal is niet ten einde, je leven niet doodgelopen. Je schrijft nog steeds geschiedenis in ons leven, in ons hart, in onze herinnering.’ 

Een Abdijkerk vol nabestaanden, vrijwilligers, verpleegkundigen en broeders, prachtige zang, ingrijpende stilte. Zo hebben we de 18 namen genoemd van gasten die bij ons dit laatste halfjaar verbleven en in ons midden overleden. 

Na de viering zijn de schelpen met gouden randje, een kaarsje en een persoonlijk in memoriam, aan de nabestaanden meegegeven. Ze staan symbool voor gouden momenten van warmte, verdriet en vooral van verbinding.

Het was fijn om even na te praten, elkaar weer te zien en met elkaar vast te stellen dat deze manier van gedenken ons doet realiseren dat het bij de dood niet ophoudt.

Els Rosenmöller,
coördinator Hospice Egmond
31 oktober 2022

H0sp1c3Allerzielen

2 comments

Join the conversation
  • Jenny - november 1, 2022 reply

    Wat een prachtig geschreven artikel . Dank je wel Els. Het was fijn erbij te zijn in de Abdijkerk.

  • Carla Kager - februari 4, 2023 reply

    Onder de indruk en met groot respect voor allen die hieraan bijdragen. Mooi geschreven Els.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *