Blog 19, 30 september 2022

Het is voor achten op een donderdagochtend, ik rij naar Egmond aan Zee en denk na over ons werk in het hospice. Wij zijn mensen nabij in een bijzonder kwetsbaar moment van het leven. Maar hoe zit het met ons eigen leven, onze eigen kwetsbaarheid, vraag ik mij mijmerend af? Ik kijk in mijn denkbeeldige rugzak. Zonder dat ik erom vraag rollen er tranen over mijn wangen. Het liefst stop ik ze snel terug maar toch ga ik niet in verzet. Verzet helpt niet, verzet verstart. 

Even later kom ik aan in het hospice en las een pauze in. Pauzeren help. Stil staan bij wat is. Het geeft rust. Mijn collega Nathalie kan luisteren als geen ander. Ik vertel haar over mijn ondervindingen, mijn zorg om onze gasten, mijn eigen verdriet en over mijn gedachten die uitgaan naar de vrijwilligers die immers ook geconfronteerd worden met hun eigen verdriet.

Hoe zal het zijn met de familie van Sylvia? Onze flinke en optimistische vrijwilliger die hoopte haar borstkanker te overwinnen en toch zo plotseling overleed. Ook haar collega-vrijwilligers waren geschokt en verdrietig. En hoe vergaat het onze lieve collega Antine nu werkelijk, nadat haar man bij ons overleed? Er was nog meer leed in onze gelederen: Jenny verloor haar moeder, Eileen haar vader, Wanda een zus, en ook anderen bleef verlies niet bespaard. Het levert betrokkenen vast overvolle rugzakken op. Alle vrijwilligers zetten zich bij ons met hart en ziel in en allemaal met een eigen rugzak. Op het scherpst van de snede tonen toch al deze mensen liefdevol medeleven aan onze gasten.

Zelf begon ik ook met tranen die donderdag, 30 jaar na het verlies van onze dochter. En zonder me te verzetten werd ik vervolgens bewust van ieders rugzak. Nathalie stelde een pauze voor die donderdagmiddag. Een pauze om naar het Mariabedevaartsoord in Heiloo te gaan, naar de Middeleeuwse Runxputte. We willen er al zo lang samen heen. “We gaan, dit is de juiste dag” zegt ze. Bij de entree van de kapel zien we onze vrijwilliger Hans die in zijn bijzijn zo plotseling zijn beste vriend verloor. Ongetwijfeld is hij daar om dezelfde reden als wij; om te bezinnen, te pauzeren en het licht te ontsteken voor al degenen die ons zijn voorgegaan. 

Daarna keren we terug naar het hospice en gaan we door met ons werk. Later op weg naar huis kijk ik dankbaar terug op deze bijzondere dag en besluit ik meer pauzes in te lassen. Voor mezelf maar vooral om er dan ook weer te kunnen zijn voor de ander. Met elkaar voor elkaar!