‘Bij nacht en ontij’

Blog 26, 30 april 2023

Het was dinsdag al laat in de middag. Het begon te schemeren en in huis voelde je de avond langzaam dichterbij komen. Het beste moment om nog éven door te werken. Terwijl ik gefocust achter mijn computer zat, hoorde ik rammelende pannen; geuren prikkelden mijn smaakpapillen. Onze vrijwilliger kok Jos was in huis. Ik besloot aan te schuiven.
Jos is kok geweest, heeft restaurant ‘Vlackbij’ in Egmond aan Zee en kookt nu bij ons. Wat ben ik blij dat ik ben gebleven. Ik zit met een van onze gasten aan tafel, samen met de vrijwilliger en verpleegkundige van dienst. 

Onze gast vertelt. Hij was lid van de botenclub, Jos van de visclub, genaamd ´Bij nacht en ontij’. Iedere maand viswedstrijden aan zee. Er wordt ‘op lengte gevist’ op schar, schol en baars. Niet alleen in Egmond, al járen gingen ze met een bus vol kameraden naar bijvoorbeeld Denemarken om te vissen. ‘Pluk’ had altijd biertjes en jenever mee. Zodra de bus in de vroege ochtend voorbij de blauwe paal was, richting het hoge noorden, gingen de doppen eraf. Ik zie ze genieten bij het vertellen van de verhalen; de ene anekdote na de andere. Onze gast vertelt graag maar blijft bescheiden. Na het prachtige grand dessert praat ik verder met Jos. 

Dat Jos bij ons kwam koken was geen vanzelfsprekendheid ‘Eerst wilde ik niet, vertelt hij me. De dood, daar heeft hij niet de beste herinneringen aan. Toen Jos 15 jaar oud was en naast zijn vader in de auto zat, moest de auto plotseling aan de kant. Zijn vader voelde zich niet zo lekker. ‘En toen was hij dood’, zegt Jos. ‘Daar zat ik als jongen, niemand in de buurt, geen telefoon, een buurjongen achterin.’  Die rit is hem niet in zijn kouwe kleren gaan zitten. Toch kookt Jos nu bij ons. Misschien wel juist daarom. Jos maakt klaar wat de gast wenst, de een erwtensoep met rijstepap en de ander een ‘vissie’. ‘Ja, waarom niet?’ Hij kijkt me vragend aan en maakt duidelijk dat hij daar niet moeilijk over doet. Ik glimlach, ‘Bij nacht en ontij’ past bij Jos. Als er groenten over zijn maakt hij er een ‘soeppie’ van. Overgebleven rijstebrij wordt een verrukkelijk taartje met bessensaus. ‘Makkelijk zat!’  

Jos geeft toe dat het soms moeilijk is. Als er iemand is overleden staat ook Jos daar even bij stil.’

Inmiddels voelt Jos zich als een vis in het water bij ons. ‘Het klinkt lullig, maar ik vind het leuk hier.” En zo is het, het leven staat bij ons voorop, sterven hoort daarbij. Tot die tijd ziet Jos hoe blij onze gasten zijn met zijn aandacht en verwennerijen. Dat maakt leven met de horizon van sterven net iets makkelijker.  

Jos wil zelf, als het zover is, met kist en al op het biljart: ‘Ik heb een hoop lol gehad in mijn leven, zo moet het ook eindigen’. 

Els Rosenmöller,
coördinator Hospice Egmond
30 april 2023

H0sp1c3‘Bij nacht en ontij’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *