Blog 27, 31 mei 2023

Als ik met Frank in gesprek ga noemt hij zichzelf een kluizenaar. Frank werd geboren tien jaar na zijn zus. Zij was graag zijn tweede moeder. Als een pop in haar poppenwagen werd Frank het leven in geduwd. Bekneld en overgeleverd aan de behoefte van de ander. Als kleine jongen groeide hij op aan de rand van het Vondelpark. Veiligheid vond hij spelend in dit park, hutten bouwen en verstop- plekken maken waar de politie de opgroeiende boefjes niet kon vinden. Al jong werd dat leven verstoord door het plotselinge overlijden van zijn lieve vader. Die ging even liggen en werd niet meer wakker. Zijn moeder overleed toen Frank 26 was. Hij trof een briefje van haar  aan op de keukentafel: ‘verder leven gaat niet meer’. Hij ging op zoek en trof zijn moeder, een goede zwemster, levenloos aan in de vijver van het Vondelpark. Onthutst hoorde hij het ambulancepersoneel onderling grappen maken, onwetend van het feit dat hij er als zoon bij stond. Dit heeft de wereld van Frank voor altijd veranderd. De gevestigde orde: daar doet hij liever niet meer aan mee. Hij neemt het leven tot zich op zijn manier.  Hij gaat wonen op een vrachtschip en  bouwt daarin een werkplaats. Reist alle grenzen voorbij en speelt sonates van Bach. Frank leeft van de natuur en muziek die zijn hart verovert, beiden geven rust en voeden zijn bestaan. Uiteindelijk strijkt deze vrije vogel neer op het ‘arme weidje’ dat zijn vader ooit huurde in Egmond aan den Hoef Hij woont daar nu al 30 jaar. Het is nu zijn plek met 1,5 hectare overvloed aan natuurgeweld. Een oase waarin hij zich misschien verstopt voor de buitenwereld om te ontspannen in zijn binnenwereld. 

Frank geeft zijn karaktereigenschap geduld graag door, met het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. 

Maar nu werd zijn geduld op de proef gesteld. Hij werd ziek en moest huis en haard verlaten.

Ontheemd, een man die leefde als een gelukkige kluizenaar met vrouw en zoon vlak bij, moest plaats nemen binnen de gevestigde orde: ons hospice.

Overmeesterd aan het eind van zijn leven terug in de symbolische ‘poppenwagen’ die hem beknelt. Rauw, grauw en boosaardig werd dat vooruitzicht. Vrijwilligers, artsen en verpleegkundigen: veel mensen, verzorgen, betuttelen, bemoeien misschien zelf. De boosheid in zijn karakter is hij liever kwijt. Zo bewust als hij is kan hij het niet laten. Onmacht, frustratie, verlies van onafhankelijkheid, ik geef het je te doen.

Frank vind zichzelf on-gewoon. Ik ervaar Frank als Buiten-Gewoon. Buitengewoon aardig, zichzelf, zoekend en inschikkend. Hij heeft een prachtig landgoed waar zijn zoon hem iedere dag naartoe brengt. Hij slaapt in het gras naast zijn zelf gegraven meertje. En zo vertelt hij, ‘als ik me dan wat ontheemd ga voelen, verlang ik naar mijn plek in het hospice’.  We laten  hem dan zoveel mogelijk met rust. En hoe bijzonder is het dan, dat als hij niet kan slapen, hij in gedachten de sonates van Bach speelt en met veel geduld wacht wat de tijd hem brengt.