Blog 7, september 2021- Voor de meeste mensen is doodgaan een ver-van-mijn-bed-show. Voor anderen komt de dood in hoogst eigen persoon zomaar om de hoek kijken. Hij komt altijd ongevraagd, zo brutaal eigenlijk.

Er zijn ook mensen die ervoor kiezen met de dood om te gaan, zoals onze vrijwilligers. Het is een voorrecht om 60 vrijwilligers te hebben die zich inzetten voor onze gasten en hun naderende dood.

Ik geef onze Ilona als voorbeeld. Voor Ilona was de dood altijd zo’n ver-van-mijn-bed-show. Maar nu noemt ze het ‘apart’ om te ervaren hoe snel het gewoon en ontspannen voelt onze gasten bij te staan. Een gesprek wordt niet uit de weg gegaan. Soms is het zoeken naar woorden en luisteren naar de stilte. Contact maken en zorgvuldig afwegen wat de behoefte is van onze gasten en samen onderzoeken waar je een bijdrage kunt leveren.  Ze vond haar draai in huis in de combinatie met de gewone huishoudelijke taken. Ook bakt ze heerlijke appeltaarten, springt ze desgewenst voor een haring op de fiets en bakt ze frietjes in de airfryer.

Ilona is leergierig. Ze is actief op zoek naar antwoorden op de vraag wat kunnen wij toevoegen aan de existentiële vraagstukken van onze gasten? En hoe dan?  Zij en wij vinden het belangrijk om hierbij stil te staan.

De dood is bij ons te gast, de medemens die haar meebrengt is onze eregast. Dit unieke verblijf gaat vooral over het leven. Wij doen niets anders dan dat leven waarderen, wat toestoppen en waar het kan er een schepje bovenop doen. Dat bepaalde aspecten van iemands leven voor het voetlicht komen is onoverkomelijk. Wat we daarmee doen is essentieel. ‘Er zijn’ lijkt zo simpel maar is een kunst die Ilona en haar collega’s bezitten. Met de weinige ervaring die Ilona had, werd haar gevraagd een vroege dienst alleen te werken. Meneer van kamer 1 was onderweg naar het einde van zijn leven.  Ilona vond het een spannend om zonder collega te werken, maar zei direct Ík moet een grote meid worden, dus ik doe het’. De volgende morgen overleed onze gast op kamer 1 met Ilona aan zijn zijde. Voordat ze het wist was de dood gevlogen.  Ilona was blij en dankbaar dat ze er voor onze eregast kon zijn; heel dichtbij met z’n tweetjes op die vroege ochtend. 

Plotseling werd Ilona buiten de hospicemuren geconfronteerd met de vergankelijkheid in haar eigen leven. Haar vader werd ernstig ziek. Ook hij had vragen over het leven.  Ilona wist heel goed dat ze de vragen niet voor haar vader kon beantwoorden, maar ze wist tegenvragen te stellen die hem terugbrachten bij zijn zekerheden. Veel sneller dan verwacht overleed de vader van Ilona. Intens verdrietig was ze, maar ook dankbaar dat ze de dood van haar vader in de ogen had gekeken, zodat ze in verbinding bleven met elkaar. Ze had geleerd te luisteren, te verwelkomen en niet door in te vullen veel ruimte weg te nemen. 

Niets was voor haar meer een ver-van-mijn-bed-verhaal.