Blog 6, 31/08/2021 – Er werd gebeld uit ziekenhuis Alkmaar of we plek hadden voor een opname. Ik ga in de ‘regelstand’ en vraag gegevens. Het gaat om Selma Stereen, met longkanker en uitzaaiingen in de hersenen. Ik schrik. Deze vrouw van mijn leeftijd. Al weet ik als geen ander dat de dood geen rekening houdt met leeftijd, moet ik toch even schakelen voordat ik de ‘regelstand’ weer oppak. 

Twee dagen later gaan onze deuren open voor Selma. Ze vindt de ontvangst en haar kamer vorstelijk. We leren Selma in korte tijd goed kennen. Ze is positief, enthousiast, reëel en geniet! Als er een gouden medaille te behalen valt voor genieten is deze zeker voor Selma Stereen. Regelmatig gaat ze met bed en al het terras op voor een sigaretje of een praatje met passanten. Ze vindt het heerlijk buiten: ‘Ik maak hier nieuwe vrienden’.  Bovendien is praten een kernkwaliteit van Selma. ‘Ik heb het geloof ik al 100.000 keer gezegd, ik vind het hier geweldig!’ 

Eten was voor Selma niet meer mogelijk door fysieke complicaties, maar een diner voor haar familie in ons hospice moest er komen. Samen organiseerden we het. Er kwam een prachtig gedekte tafel met antiek serviesgoed, fleurige wilde bloemetjes en kaarsjes. Op ieder bord lag een pen en een 

kaartje om iets te schrijven aan Selma. Er werd heerlijk gekookt door twee trouwe kooktoppers. Selma kon haar geluk niet op. 

De volgende dag was er één van glunderend terugkijken, kaartjes lezen en foto’s zien. Maar Selma keek ook vooruit. Ze wilde ‘het liefst in een mooie nieuwe jurk in de kist.’ Dat liet een van de vrijwilligsters zich geen twee keer zeggen; dezelfde dag hing er een prachtige jurk! Wat was Selma blij; ‘Had ik al gezegd hoe geweldig ik het hier vind?’ 

We zouden bijna vergeten waarom Selma bij ons was; die realiteit werd snel duidelijk toen de pijn in haar hoofd toenam. De gesprekken die we als leeftijdgenoten hadden gingen verder. ‘Had ik je maar eerder ontmoet’ zei ze. Ik zei dat het tijd werd om nog eens goed met haar zoon te praten. Ze ging hard achteruit en wilde het liefst alleen nog maar slapen. 

Ik zat bij haar op bed, haar zoon dicht aan haar zijde. Er was geen later meer. Dit was nog een enige kans om te zeggen, te vragen, te doen of te voelen wat die twee zouden willen. Haar jongvolwassen zoon keek verslagen. Zij vertelde, de tranen biggelend over haar wangen, wat ze voelde voor hem, over hem, over zijn toekomst. Hij keek op, verrast, bijna opgetogen, hij ontving en reageerde. Dit moment was voor beiden van onschatbare waarde. Moeder kon niet anders dan loslaten, zoon kan met een hart vol moederliefde verder. 

Diezelfde avond kwamen haar zus en moeder nog net voor het moment dat Selma’s leven stopte, net op tijd om haar te omarmen met hun onvoorwaardelijke liefde.

Ook voor mij was het weer schakelen, na een bijzondere verbinding met deze leeftijdsgenote, terug naar mijn rol als coördinator om haar uitgeleide te doen van ons hospice naar het uitvaartcentrum.