Blog 29, 31 juli 2023

Er zijn binnen ons hospice 60 vrijwilligers en 8 verpleegkundigen die met hart en ziel hun werk in huis doen. Het lichamelijk welbevinden van onze gast staat voorop; geweldig begeleid door onze verpleegkundigen. Als het even kan zijn zij een stap vooruit om comfort te bieden en te behouden.  Onze vrijwilligers zijn onuitputtelijk. Een ijsje van Pravasani? Een harinkie? Ze springen op de fiets om de innerlijke mens te verwennen. Daarnaast worden op ieder moment van de dag massages, etherische oliën, muziek en een luisterend oor geboden. 

Ik luister graag naar hoe het werkelijk met onze gasten gaat, zien wat we kunnen bijdragen om ook het mentale en emotionele veld van voeding te voorzien.  Luisteren maakt openhartig. 

Iemand die gaat sterven voelt zich ontredderd en vraagt zich af hoe het leven zal eindigen en wat de dood zal brengen? José had daar geen zorgen over. ‘Het is goed zo’. Zij ging naar God, ze was bereid om in vrede het leven te verruilen voor de hemel. Mies had een mooi leven gehad, met bange ogen zei ze steevast ‘ik mag niet klagen’. Het was duidelijk dat ze deze dooddoener nodig had om de gedachtewisseling te stoppen. 

Met mededogen werkelijk de ander zien is dan essentieel om te bepalen of we José helpen door in gesprek te gaan, of dat een gesprek haar extra zou bezeren.  ‘Wat doe je eraan, ‘het is zoals het is’ ging het voort. Dat respecteren en liefdevol aandacht schenken heeft Mies doen ontspannen. Geheel op haar eigen wijze kon ze het leven laten rusten. 

Leo deed het anders, hij was klaar om te gaan. De ziekte nam hem over zoals hij zei: ‘nee hoor, alles is goed’. Hij was 59 jaar oud en dol op z’n gezin. Graag was Leo wat langer gebleven maar hij zei, ‘het is goed zo en alles is in kannen en kruiken’.  Vervolgens begon hij hard te lachen en ik begreep zijn lach.  Hij realiseert zich dat alleen zijn as nog in die ene ‘kan’ moest. Humor is van groot belang, net als dooddoeners.  Dooddoeners hebben een functie, ze zorgen ervoor dat de conversatie stopt. ‘Het is nou eenmaal zo’. Het maakt dat de verbinding stopt. Dat is niet altijd makkelijk want alleen in verbinding kunnen we er voor de ander zijn. Ik zei Leo dat ik hem bewonderde om zijn daadkracht en humor. Op het moment dat ik vroeg: ‘Hoe doe je dat toch Leo, je houdt zo van het leven?’ brak hij. 

‘Ik moet wel’ zei hij, tranen rollend over zijn wangen. Hij hield zo van zijn gezin, afscheid nemen was voor hem te zwaar. 

Diezelfde middag hadden we een gesprek met zijn vrouw en dochter. Leo kon uitspreken wat hem werkelijk beroerde, zij konden alle drie uitspreken wat graag gezegd wilde worden. Zo ontstond een verbinding als nooit tevoren. 

Ons werk is intensief en hartverwarmend tegelijk. Het vraagt om afstemming met elkaar en met onze gasten om verlichting van het lijden te brengen. 

Maar het feit blijft……………’aan alles komt een eind.’