Blog 28, 30 juni 2023

De afgelopen weken begonnen mijn werkdagen om 08.30 uur bij Casper op kamer 1.

Even horen hoe het gaat, Casper kwam ontzettend ziek bij ons binnen. Onze huisarts en verpleegkundigen gingen voor hem aan de slag om hem een optimaal comfort te geven Casper werdminder misselijk en de 40 tumoren die hem kwellen met pijn zijn naar de achtergrond verdreven door juiste instelling qua medicatie. 

Casper heeft een prachtige stem en praat graag. Vertellen werd zijn vak, inspireren kan deze bon vivant als geen ander.  Casper boeit; met betoverende verhalen neemt hij je mee op alle reizen die hij voor multinationals organiseerde. Je kunt het zo gek niet bedenken of hij is er geweest.

Nu is hij begonnen aan zijn laatste reis. Samen met zijn Daan (Diana) en haar jongens, die ook zijn jongens zijn geworden.

Het ontginnen is begonnen.

Ontginnen maakt vruchtbaar en geeft duidelijkheid, daar heeft Casper behoefte aan. We praten en gaan diep. Euthanasie is waar dit verhaal over mag gaan. Euthanasie had hij voor zichzelf niet bedacht. Nu hij zo ziek is verandert het schrikbeeld van euthanasie naar verlossing van ondraaglijk lijden. Controle en perfectie staan bij Casper hoog in het vaandel. Waar de hoop is verdwenen past het bij hem om de regie over zijn sterven te onderzoeken. De kleinkinderen werden een essentiële inspiratiebron, de onbevangenheid en liefde van die twee fladderende meisjes deden hem realiseren dat kwaliteit van leven boven kwantiteit gaat.

Casper zelf heeft ook veel gefladderd in zijn leven. De hunkering naar vrijheid stroomt door zijn aderen.

Toch werd er vaak met een vingertje naar hem gewezen: Casper moest denken aan zijn toekomst, Casper moest sparen en settelen. Maar Casper is op 19-jarige leeftijd vertrokken naar Pakistan, India en Afghanistan in een 2CV (lelijke eend). Hij is reizend door het leven gegaan. Nu maakt deze welbespraakte wereldreiziger de balans op in ons ‘5 sterren’ hospice. Hij wil in harmonie het leven loslaten en toont me een spreuk: ‘Je hoeft niet sterk te zijn om vast te houden, maar je moet wel sterk zijn om los te laten’. Casper is ijzersterk. Dankzij de onbevangenheid en liefde van zijn dierbaren heeft hij de moed om los te laten. Nu leeft hij zoals hij zelf zegt in een lichtblauwe cocon. Vol vertrouwen aanvaardt hij de dag en gaat een goed gesprek niet uit de weg. Gekluisterd aan zijn bed heeft hij een veilig nest gecreëerd en wacht geduldig af. Uiteraard met Daan aan zijn zijde: ‘Zij is een prachtvrouw en heeft het verschrikkelijk goed gedaan’, vertelt hij. 

In de lichtblauwe cocon zal hij weloverwogen zijn laatste reis aanvaarden. Als de tijd daar is zal hij onder begeleiding van de huisarts een drankje innemen en langzaam uit het leven glijden. Al gelooft Casper niet in een hiernamaals, hij belooft  zijn Daan als een mooi klein blauw vlindertje langs te komen.

Ik google de symboliek: het blauwe vlindertje staat voor acceptatie, eer en grote energie.  Casper ten voeten uit.