Blog 18, 31 augustus 2022

In februari 2021 opende het Hospice zijn deuren. We waren klaar voor de start. Onze eerste gast ontvingen we in maart, vrijwilligers waren enthousiast en goed voorbereid om deze gast formidabele ondersteuning te verlenen. Mijn collega Nathalie en ik konden niet wachten op een volgende gast en weer een volgende gast. We wilde graag de nog vrije kamers benut zien en zo ontstond een ritueel. 

Zodra de telefoon ging kregen we hoop en deden we een dansje. Dit dansje stond model voor onze hoop op een telefonische aanvraag voor opname.  Niet dat we willen dat iedereen sterft maar wel dat iedereen ons weet te vinden als het nodig is.  Gelukkig kregen we steeds meer bekendheid. Inmiddels worden we door ziekenhuizen en huisarts binnen en buiten de regio gebeld of we plek hebben. Onze goede zorg, de aandacht en liefde die wordt verleend aan onze gasten geeft vertrouwen. Dat brengt met zich mee dat we geen tijd meer hebben om te dansen. Sterker nog, soms staat de telefoon roodgloeiend en moeten we ‘nee’ verkopen omdat de 4 bedden bezet zijn. 

Gelukkig hadden we plek voor Ko toen zijn huisarts belde, Ko, een echte Derper uit Egmond aan Zee, was ernstig ziek. We waren blij dat er ruimte vrij was, want voor de Egmonden en omgeving is dit hospice oorspronkelijk gebouwd. Ko kwam binnen in een rolstoel, zonder energie. Hoe realistisch deze grote man ook was, zijn huis voor altijd verlaten viel niet mee. Al snel kwam daar verandering in; Ko wist zijn draai te vinden bij ons. Sterker nog, Ko knapt op. Hij komt zelfstandig lopend naar de huiskamer, raakt minder benauwd en moe en zit na het ontbijt gezellig aan tafel zijn krantje te lezen. Ko kent de gewoontes van zijn huisgenoten en helpt daarin graag een handje mee en als wij iets kwijt zijn in de keuken, weet hij waar het gebleven is.  

Ko begon lang geleden met werken als zeevisser.  Voor zijn ‘meissie’ kwam hij aan wal. Ze hadden mooie jaren samen en kregen een zoon. Helaas overleed zij te jong. Ko werd niet lang daarna verrast door een nieuwe liefde waar hij 24 jaar mee samen was. Hij kan daar glunderend over vertellen en voelt zich bevoorrecht. Ja, wat dat betreft heeft hij geluk gehad vindt hij. Nu is hij ziek en verblijft hij bij ons. Het gaat goed met hem, zelfs zo goed dat hij buiten een ommetje loopt en zijn huisarts heeft gevraagd of hij bij ons wel op z’n plek is. Medisch onderzoek heeft aangetoond dat zijn ziekte een chronische aandoening is geworden en dat hij voldoende conditie heeft opgebouwd om in de nabije toekomst het hospice te verlaten.  Ko is blij en als het aan hem ligt doet hij een dansje en gaat hij met goede zorg een nieuw avontuur aan. Dat wensen we hem van harte toe. Hij is een dankbare gast, een vriendelijke Derper. Het moment komt in zicht dat we Ko in levenden lijve kunnen uitzwaaien. Dat is meer dan een dansje waard.