Blog 17, 30 juli 2022

Vrijdagmiddag, de telefoon rinkelt.  Een spoed-aanvraag voor een man van 60 jaar met longkanker, vereenzaamd en niemand die hem kon verzorgen. Zo kwam Ron, verzwakt en moe gestreden met de ambulance bij ons aan.

Toen de avond viel, was met veel aandacht en liefde een uitgebreide maaltijd bereid door de familie van onze Syrische gast op kamer 1. Iedereen was welkom aan tafel. Een heerlijke maaltijd om samen te nuttigen. Wat een welkom voor Ron, die gewend was zijn leven alleen door te brengen, hij werd warm ontvangen en kon meteen aanschuiven. Het leek hem weer wat energie te geven. 

Beetje bij beetje ging Ron zijn leven met de bedrijvigheid bij ons in huis waarderen. En ondanks alle ongemakken van het ziek zijn liet zijn humor hem niet in de steek. Hij kon zich weer verbinden met zijn familie.  

Het had hem niet meegezeten in het leven vertelde hij me later. Ervaringen in zijn jeugd wist hij niet te verwerken, drank was het middel om die pijn te dempen. Hij was altijd heel alleen geweest totdat hij trouwde met wat inmiddels al ruim 20 jaar zijn ex-vrouw was. Hij vertelde over dat deel van zijn leven.  Soms leken de verhalen van Ron onsamenhangend, de strekking was duidelijk. Het leven had hem als kind kapot gemaakt, vervolgens had hij zelf veel kapot gemaakt. 

Toen de weken verstreken kwam Ron met een vraag. ‘Denk je dat het mogelijk is dat ik mijn ex-vrouw kan spreken? Kan ik dat maken?’  Een vraag als deze behoeft niet altijd uitleg. Hier kwam de uitleg vanzelf. Ron had iets goed te maken, hij wilde zijn excuses aanbieden aan de vrouw die hij ooit trouwde. Soms is het wikken en wegen wat het beste is om te doen bij vragen die zo persoonlijk zijn; nu deed mijn intuïtie het woord en zonder nadenken zei ik op zoek te gaan. 

Ze hadden elkaar 20 jaar niet gesproken. Na speuren en zoeken had ik niet veel later Angele aan de telefoon.  Ze noemde de jaren met Ron bijzonder en soms zelfs hemels, maar ook werden ze later destructief en beangstigend. 

Twintig jaren na dato kon Angele mij uitleggen dat ze Ron niets kwalijk nam. ‘Het was een samenloop van onze beide levens geweest; twee levens die beide een slechte start hadden gehad’. Angele mailde me een liefdevol gedicht met kracht vanuit de engelenwereld om aan Ron voor te lezen. Toen ik Ron sprak was hij opgelucht, hij had het antwoord waarin Angele hem niets kwalijk nam niet verwacht. Het gedicht emotioneerde hem en zo zwak als hij inmiddels was viel hij in slaap. 

Twee dagen later sloot Ron zijn ogen voor altijd. Ik belde Angele met dit nieuws zoals afgesproken. Ze was Ron dankbaar dat hij naar haar was gaan zoeken. Ze vertelde me dat alle angsten die ze tijdens hun leven samen had opgebouwd en waarvan ze niet loskwam, op de sterfdag van Ron ineens verdwenen waren.  

Twee zielen onderweg konden levensthema’s afronden. 

Excuus en vergeving brengen verlichting en herstellen de liefde.