Blog 34, 30 december 2023

In mei kwam Monique bij mij op gesprek, een nieuwe potentiële vrijwilliger.

Ze kwam stralend binnen, een tikkeltje zenuwachtig. Al gauw werd me duidelijk waarom. Monique heeft kanker, ze is ernstig ziek. Stoer vertelt ze dat ze zich had verheugd op vrijwilligerswerk in een hospice, later, als ze met pensioen zou gaan. Maar Monique heeft niets uit te stellen tot later, haar pensioen gaat ze niet halen. Ze bevindt zich in de palliatieve fase, ongeneselijk ziek met beperkte tijd van leven. 

Hier hoef ik niet lang over na te denken: ‘Kom maar op met je pensioenwens’. De moeilijkheid voor Monique was dat ze de vier uur die andere vrijwilligers werken qua energie niet zou redden.   Aangezien de tijd die ze nog heeft beperkt is hebben we ook haar werktijd beperkt. Als ‘Monique 2 uur’ staat ze in het rooster. Glorieus ging Monique door haar inwerkperiode heen. Ze geniet van de zorgmomenten met onze gasten en van de samenwerking met collega’s. Zelf was ze leidinggevende van een thuiszorgorganisatie en ze geeft mij gevraagd én ongevraagd advies. We hebben lol om die karaktereigenschap. De zomerperiode namen zware chemokuren ten behoeve van pijnbestrijding haar in beslag.  Schuldig met een gevoel niet te voldoen aan ons gesloten verbond wilde ze wel graag thuiswerk doen. ‘Zal ik eens naar het handboek kijken?’ vroeg ze me. En hoe staat het met de protocollen? ‘Help’, deze wijze dame weet van wanten. De administratieve kant van ons werk is niet direct een topkwaliteit van mij. Marike heeft al veel werk gehad aan het ‘handboek vrijwilliger’ maar gretig maakte ik ook gebruik van het aanbod van Monique. En protocollen? Ik heb een hele lijst in mijn hoofd die nog op papier moeten komen. 

Met de herfst in zicht kwam deze powervrouw weer tot leven en ging ze zowel in het hospice als thuis aan de slag. ‘Monique 2 uur’ stond weer in het rooster en ook mijn mail stond niet stil. De ene na de andere aanpassing in het handboek vlogen me om de oren en er kwamen protocollen op schrift. Samen namen we alles door, zij een tikkeltje zenuwachtig of ze niet te proactief was geweest.  Zorgde zij nou voor mij of ik voor haar? We hebben een gezamenlijke missie, dat is duidelijk.  Tjonge, wat moet ik zonder Monique? ‘Je kan echt nog niet gaan hoor’, app ik haar vaak. Als ík er al zo over denk, hoe is het dan voor haar dierbaren? Haar moeder constateert dat haar Monique intens leeft!

We hebben nu een volledig handboek met inhoudsopgave, geprint en ingebonden. Het huiswerk is vereeuwigd in een belangrijk document voor onze organisatie! 

De tijd bepaalt de duur van ons bestaan. Tot die tijd zijn we blij met ieder moment dat ik word bedolven onder Monique’s vragenvuur. Ten behoeve van waarde, kwaliteit, betrokkenheid en zingeving. Ten behoeve van elkaar, van mens tot mens van hart tot hart.

Deze nieuwe vrijwilliger in ons mooie hospice gaat mee het nieuwe jaar in. We leven, ja we leven.