Blog 33, 30 november 2023

Samen met verpleegkundige Miriam ontmoette ik Frank in het ziekenhuis.  Voor opname gaan we altijd bij onze toekomstige gasten langs voor een kennismaking. Frank heeft door zijn ziekte een taalstoornis, spreken lukt hem niet meer. Vragen beantwoorden met ja en nee gaat goed.  Zijn zus en zwager waren bij het gesprek aanwezig, zij hielpen te vertolken wat Frank zelf niet meer kon verwoorden.

De volgende dag namen we Frank op. Misschien zouden we wat leven toe kunnen voegen aan zijn dagen en onze nieuwe gast laten wennen aan wat komen gaat. 

Inmiddels is deze sterke man van 56 jaar acht weken bij ons in huis. De tumoren hebben de regie van het spraakcentrum in zijn brein overgenomen. Het liefst had Frank zijn verhalen zelf verteld, het onvermogen maakt hem verdrietig. Maar nadat kortstondig waterlanders hebben gevloeid keert het tij en kijkt hij weer even trouw en vrolijk als altijd de wereld in. Opgewekt en positief zelfs; zijn ogen spreken boekdelen. 
Frank weet goed wat hij wel en niet wil. We wilden deze blog samen schrijven, dat ging niet meer door. Te confronterend?  Te moeilijk omdat ik moet raden wat hij wil zeggen? Ik ga er niet naar raden. Ik mag wel over Frank schrijven. Hij is een man die zijn ziekte bijzonder moedig draagt. Ik denk zomaar dat Frank een mooie baan had en dat hij een prettige collega was. Ik zie voor me dat hij woonde op een leuke plek met fijne mensen om zich heen. Bescheiden maar altijd hulpvaardig, misschien wel te lief voor deze wereld. Zo vul ik dat maar in op grond van wat hij mij laat zien met zijn lichaamstaal, zijn manier om van zich te laten horen. 

Als fervent AZ-fan kijkt hij voetbal vanuit zijn bed, zijn AZ sjaal om. Vrijwilligers kijken  mee naar wat volgens hem niet gemist mag worden.  

Hij wijst stralend naar het raam omdat hij zin heeft in dat ene sigaretje van de dag. Verder haalt hij zijn schouders op als iets niet lukt, met een blik van berusting dat het toch niet anders is. Frank kijkt extra blij als ik voorstel een fysiotherapeut te laten komen om zijn lijf te masseren. Ook als Jean komt zingen en gitaarspelen is Frank direct enthousiast. Genietend en geëmotioneerd van de muziek dommelt  hij ontspannen in slaap. Zijn familie en vrienden omarmen hem en genieten van hele kleine fijne momentjes samen. Ik geef het je te doen, zo ziek met het einde van het leven in zicht, wennen aan een nieuwe omgeving. Je niet kunnen uiten en lieve mensen die proberen te begrijpen wat je wil zeggen. Het is niet in te voelen hoe dat is. Wel is te zien dat deze sterke man dat allemaal prima vindt en iets gewoon laat gebeuren of vriendelijk glimlachend wegwuift.

Bewonderenswaardig, onze Frank. Een man uit duizenden die we graag nog wekenlang als gast zien, ook al kunnen we hem niet horen.