Blog 5, 31/07/2021 – Hij was een schipperskind en woonde in Hoek van Holland. Om dicht bij zijn dochter te kunnen zijn verhuisde hij na een slechtnieuwsgesprek in het ziekenhuis, plotseling naar ons hospice in Egmond aan Zee. 

In bed lag hij niet, vanwege benauwdheid zat hij dag en nacht in de luie stoel. Het zuurstofapparaat bromde op de hoogste stand. Onze nieuwe gast zat vol verhalen. Hij was stuurman toen zijn schip ‘De Stardust’ in 1976 werd verrast door een orkaan. Het schip werd op het duin geslingerd. Het bracht hem voor altijd aan wal.  

Het vertellen van zijn spannende levensverhalen deed hem zichtbaar goed. Het luisteren, werkelijk horen wat iemand vlak voor zijn dood vertelt, helpt mee aan berusting en is van wezenlijk belang. Een absolute kwaliteit van onze vrijwilligers. 

Onze stuurman was resoluut over leven en dood, hoe dol hij ook was op zijn dochter en haar liefdevolle gezin. Hij wilde nog één keer terug naar Hoek van Holland met de wensambulance en dan de volgende dag een prikkie. 

Uitleg is op z’n plaats.  De arts legt uit dat er bij ondraaglijk fysiek lijden en controle van 2 artsen gekozen kan worden voor euthanasie. Je krijgt dan twee injecties en de dood treedt direct in. Palliatieve sedatie is een methode waarbij het lichaam in slaap wordt gebracht. Dit als het levenseinde wordt verwacht binnen twee weken. Het lichaam blijft in een verlaagd bewustzijn en een natuurlijke dood treedt meestal na een aantal dagen in. 

Het prikkie werd palliatieve sedatie.  Hoe zal het gaan? En wat zal er met mij gebeuren?’’ vroeg hij toen het bijna zover was. Gelovig was hij niet, na een katholieke opvoeding en schoonouders die spraken over de duivel, had het geloof geen plek gekregen in hun gezin. De kleinzoon vertelde dat hij gelooft in leven na de dood, hij is 20 en duidelijk geïnteresseerd in bijna dood ervaringen. Zo mooi, opa, dochter en kleinzoon samen in gesprek. Ik vertelde dat mijn ervaring is, dat er veel weg valt aan het eind van het leven maar dat de liefde juist groeit, zoals op dat moment in de kamer. Liefde krijgt de kans intens aanwezig te zijn en licht te schijnen op wat komen gaat. 

Een uur later kwam ik weer. De stuurman lag op bed, het slaapmiddel deed zijn werk. Dochterlief kreeg het hoofd van haar vader nog zoekend naar adem, niet ontspannen op het kussen. Hij sliep, maar zichtbaar hield hij nog vast aan de vraag wat hem ging gebeuren. Ik legde mijn hand tegen zijn achterhoofd, warm, zacht en liefdevol. Met enkele aarzelingen liet hij langzaam los en gaf hij zich over aan mijn hand die nu geklemd lag tussen hoofd…. en kussen. Er was rust en we lachte want de eerste minuten moest ik niet proberen mijn hand weg te halen. Met een onbewuste oefening in vertrouwen gaf onze stuurman zich over aan zijn laatste vaart. De volgende dag blies hij zijn laatste adem uit. Wie weet is het toch een Hemelvaart geworden.