Blog 4, 30/06/2021 – Gré houdt van avontuur. Voordat haar man Thomas 3 jaar geleden overleed, gingen ze er vaak samen op uit met de camper. Zijn handicap deerde haar niet. Ondanks haar eigen sluipende ziekte genoten ze samen van de reizen.

Nu 3 jaar later, nog in rouw na het overlijden van Thomas, nam ziekte de overhand en strandde haar avontuurlijke leven bij ons in het hospice. De ziekte uit zich mede in genadeloze pijn, niet meer met paracetamol te verhelpen. Vrijwilligers masseren haar heup, haar handen, iedere week weer. Het leidt af, geeft steun, het helpt.

Haar zoon en kleinzoon komen vrijwel iedere dag vanuit Friesland op bezoek. Het kan zomaar voorbij zijn, dus ze koesteren ieder moment samen. Nieuwe herinneringen maken, daar gaan ze voor.

Gré begint zich thuis te voelen bij ons, al is het een uitdaging om ca 50 vrijwilligers in de week mee te maken: ’Heb je lekker geslapen?’, ‘Wil je wat eten’, ‘Wil je naar buiten of nog koffie?’ De vrijwilligers bewegen op een fantastische manier mee. Dan zijn er de gasten van de andere kamers. Ze komen vaak voor een korter verblijf en worden dan met een mooi ritueel uitgeleide gedaan. Een bizarre realiteit. ‘Ik ben vast de volgende’ zegt ze 4x op een rij.

Ik heb bewondering voor haar, oud is ze niet. Dan wil je het liefst alles nog zelf doen en onafhankelijk zijn. Dat maakt soms boos en verdrietig en de onmacht knaagt, want hoe accepteer je het komende avontuur?

Op een vrijdagmiddag is het huis leeg, Gré en de vrijwilligers drinken op het terras haar favoriete appelsap, vandaag in een wijnglas. Ze kijkt me met pretogen aan: ‘mijn bloeduitslagen zijn goed’. Daar wordt op gedronken. ‘Maar wat nu?’ zegt ze direct nerveus. ‘Ik kwam hier toch met een reden? Blijkbaar ben ik nog niet aan de beurt.’

Haar gedachten schieten alle kanten op. Ze zoekt in het doolhof van onzekerheden naar een uitgang met zekerheid. Ze zoekt en voelt ruimte voor nog één avontuur; haar zoon en kleinzoon bezoeken in hun nieuwe huis in Leeuwarden.

Een vrijwilliger met jaren verpleegkundige ervaring wil haar naar Friesland vergezellen; haar man kan hen rijden. Het avontuur wordt praktisch en medisch goed voorbereid. Gré gaat zelf met een andere vrijwilliger nieuwe kleren kopen om chique en comfortabel “haar alles” in Friesland te bezoeken. Het werd een bijzondere dag; Gré genoot en straalde nog dagenlang. Wij trouwens ook.

Even is er rust, even lijkt alles gewoon. Maar dan dienen zich nieuwe bulten en nieuwe pijnen aan. We blijven proberen alle moeilijkheden weg te ademen en Gré heeft nieuwe plannen. Nu een dinertje hier in huis. Ik geef haar een mooi schriftje om met de organisatie te beginnen. Met dierbaren het leven vieren aan tafel, de maaltijd delen en iedereen te verzoenen met wat is, in het hier en nu. Hoe mooi kan het zijn!

Later? Dat is voor later.

Els Rosenmöller,
Coördinator Hospice Egmond
30 juni 2021