Blog 16, 30 juni 2022

Ernst kwam bij ons door zijn keuze voor kwaliteit van leven. (Zie blog 15, mei 2022)
Maar er ging al een heel mensenleven vooraf aan zijn verblijf bij ons. Dus genoeg te ontdekken met elkaar. Iedere ochtend ontmoet ik Ernst met een frisse blik in zijn ogen. Wat ben ik blij dat Ernst soms maar hoeft te kijken of te bewegen en we begrijpen wat hij wil of wat hij bedoelt te zeggen. Hoe bijzonder is het dat je elkaar gaat aanvoelen! Maar natuurlijk slaan wij nog vaak genoeg de plank mis. Dan haalt hij zijn schouders op en gaat gewoon weer verder.  

Als je de hele dag in een rolstoel verblijft en door de ziekte niet meer kan praten, hoe voeg je dan kwaliteit toe aan de dagen? Ernst leert het mij door van zijn kwaliteiten gebruik te maken: hij kan luisteren, heeft humor en aandacht. Is zo nog steeds een lieve echtgenoot en een leuke vader.
Hield ook het vermogen te genieten van de fijne herinneringen.

Ernst vertelt hoe hij van Zaankanter toch een beetje Egmonder werd. Als kleine jongen kwam hij met zijn ouders, al sinds eind jaren 50, naar de duinen ‘Achter Kerdijk” in Egmond aan Zee. Daar hadden ze een zomerhuisje: ‘De Keulse Pot’. (Kent u het verhaal van Piggelmee: ‘In het land der blonde duinen, niet zo heel ver van de zee…’).

‘De weidsheid, stilte, stormen, de zee, de zilte lucht; ik genoot ervan.’ Later was er het uitgaansleven, Paal 38, Club 82, Beachclub en hij vond er in Anneke zijn grote liefde. Gouden jaren van genieten met als hoogtepunten de geboorten van twee dochters.

Na het verplichte pijnlijke afscheid van het zomerhuisje in 1995 (voor nooit uitgevoerde woningbouwplannen!), hadden ze een landje in het Vijgedal; ze verbouwden er aardappelen en groenten. Vaak ging Ernst samen met Anneke en met zijn schoonvader op het landje aan de slag. Zaaien en oogsten, bouwen en verbouwen, dat schepte een band. Hij kijkt me lang en doordringend aan, ik begrijp hoe fijn deze tijd voor Ernst en vast ook voor zijn schoonvader is geweest.
Op Google-maps wijst Ernst de weg naar de plek waar ooit het vakantiehuisje stond en naar de locatie van zijn aardappellandje en ik kijk mee.
Op de landkaart proef ik de stilte, storm, duinen en zee en begrijp ik zijn liefde voor deze natuur. Nu is Ernst dit alles kwijt, zijn ruimte is uiterst beperkt. ‘Als je mij vorig jaar had gevraagd of ik er zoals nu bij zou willen zitten had ik NEE gezegd maar ik weet toch mijn grenzen te verleggen’ schrijft hij. ‘Wat maakt nou dat je dat kan?’ vraag ik. Hij antwoordt: ‘Het is het leven zelf. Mijn lieve gezin, er nog zijn, de aandacht en zorg; hier ben ik nu thuis’.
’Zou je nog iets willen ondernemen?’ probeer ik nog. Hij, beslist: ‘Nee. Ik kies voor de kwaliteit hier. Met Anneke en de kinderen in de buurt.’

Ernst kijkt me aan met een blik die om begrip vraagt. Ik kijk terug, tranen in mijn ogen.   

Bij de foto: Ernst & Anneke & dochters