Blog 55, oktober 2025

Met Allerzielen in het vooruitzicht blik ik terug. De afgelopen zes maanden overleden 28 gasten bij ons. Sommigen veel te jong, anderen op hoge leeftijd, maar ieder individu vol ‘eigenheid’.
Zo hadden we twee dames van rond de 50 vaak samen aan tafel bij de lunch, beiden met een hersentumor. De een goed verzorgd en keurig opgemaakt, altijd klaar om naar een feestje te gaan, de ander zo helemaal thuis bij ons dat ze precies wist waar iets stond als wij het in de keuken zochten. 

En wat was het aanvankelijk ongemakkelijk toen we een Venezolaanse meneer ontvingen die alleen maar Spaans sprak. Met google-translate kwamen we gelukkig een heel eind. Wat was hij blij dat een van de vrijwilligers een beetje Spaans sprak!
We hadden ook de oudere dame Jasperina, licht dementerend en in diepe slaap. Onze therapeutisch harpiste zat bij haar in de laatste uren van haar leven, speelde mooie klanken. Jasperina werd gewekt door de muziek en begon zachtjes te neuriën. Wat een bijzonder ontroerend moment. De zoon van Anneke was heel blij dat zijn moeder bij ons terecht kon, de opname leek voor beiden een feest van opluchting. Net toen de zoon even de deur uitging nu moeder veilig werd verzorgd, overleed Anneke, 2 uur na binnenkomst.
Marize was alleenstaand en gewend alles op haar eigen manier te doen. Haar sterven was vooral voor haar zussen niet zo makkelijk. Diep weggezonken ervaarde Marize geen discomfort. Ik zat naast haar bed; er liep steeds veel vocht uit haar mond; ik wilde dat goed verzorgen. Haar zussen waren er, op afstand, maar toch zeer nabij. Zo zagen we haar met z’n drietjes in alle rust de overgang maken naar de dood. En dan hadden we natuurlijk ook Berend die steevast om 07.00 uur in de ochtend al buiten een shaggie zat te roken. En Sjaak en Kees die beiden maar twee dagen bij ons verbleven. 

Herinneringen genoeg. Het maakt niet dat wij dit werk met gemak of vanzelfsprekend doen. Het vraagt steeds weer om afstemming en inleving. We zijn allemaal zo anders met onze eigen gebruiken en karakters. En ieder heeft ook een eigen manier van sterven. Als gasten net bij ons zijn gaan we voor een stukje kwaliteit van leven met zorg op maat en gezelligheid die bij hen past. Als men zwakker wordt passen wij ons aan. We vragen onze gast waar de behoefte aan aandacht en nabijheid ligt en anticiperen daarop ook naar de familie toe. Als de stervensfase is aanbeland zorgen we voor een serene sfeer. Kamer netjes opgeruimd, kaarsen aan, zachte muziek op indien gewenst en een vers bloempje op het nachtkastje. Nooit verloopt zoiets hetzelfde. Ook wij worden nog verrast. Dat blijft een mysterie in het leven: de dood die vaak prachtig haar intreden doet, hoe intens verdrietig ook.

We halen regelmatig samen herinneringen op aan bijzondere momenten met onze gasten. Alle rouwkaarten gaan in een boek. We zijn al vier boeken verder en kijken soms terug, zodat onze gasten ook bij ons niet worden vergeten.