Blog 37, 31 maart 2024

Corry (86) kwam bij ons op 2 februari. Ze woonde hier zo’n 60 kilometer vandaan. Voor haar was het een grote stap, zo ver van de vertrouwde omgeving, Maar haar dierbaarste familie kwam met haar mee én nogal wat huisraad. Kamer 1 was zo binnen de kortste keren met haar vertrouwde meubeltjes omgetoverd tot haar domein. 

Corry zag er ziek uit en voelde zich beroerd. Ze heeft veel gezorgd voor haar man en voor haar zoon, die als kind hartproblemen had. Nu is haar man overleden en haar zoon heeft besloten een leven te leven zonder zijn ouders. Dat heeft het rugzakje van Corry flink gevuld. Het maakt haar verdrietig en gespannen, Een onzekere tijd diende zich aan.

Maar na de eerste dagen wint haar positieve karakter. Ze knapt op, is nog goed ter been en kan ook haar mondje roeren. Ze vertelt hoe haar leven verliep en haar man in oktober overleed. De foto van haar man staat op haar tafeltje, de urn eronder. Ze schiet in de lach en zegt ‘Zo is hij toch nog bij me.’ 

Corry steekt haar positieve houding niet onder stoelen of banken. Ze voelt zich nu toch zó verwend: de verpleegkundige ondersteuning, vrijwilligers verwennen haar met verse croissantjes en soep, lakken haar nagels en gaan met haar uit wandelen. Ze dragen puzzels aan én maken met haar een ritje naar het tuincentrum. Corry is dankbaar en blij, knapt steeds verder op. De zieke vrouw die binnenkwam is veranderd in een kwieke dame met weinig fysieke klachten. Ik spreek de huisarts van Corry, het ziet er niet naar uit dat ze binnen 3 maanden zal overlijden. Dit is een van de criteria van de zorgverzekeraars, want ons kleine bijna-thuis-huis is er nu eenmaal om terminale patiënten bij te staan en te verzorgen. Een duivels dilemma heeft zich aangediend!

 Het zal je maar gebeuren… plotseling komt de huisarts vertellen dat het zo goed met je gaat dat je niet langer in een hospice kan blijven. Ik ben bij het gesprek, de bom slaat hard in. Hoe breng je zo’n boodschap subtiel? We kunnen niet zeggen dat ze sneller moet sterven! In alle eerlijkheid bespreken we de ontstane situatie. Ze wil ook helemaal niet dood zegt ze, maar wanneer dient dat onvermijdelijke zich dan aan? We hebben geen glazen bol. Stel je voor dat Corry nog de hele zomer kan genieten van haar bloemetjes, croissantjes, gezelligheid en goede zorg op een andere plek? Leven ipv wachten op de dood?

Het zal je maar gebeuren… Corry is van streek, het valt niet mee de draad weer op te pakken.  Samen praten we verder en laten ook de keerzijde toe. Ze vindt afleiding en besluit bij de dag verder te gaan, ze snapt dat er niets anders op zit dan vertrouwen op het leven zelf.  Want hoe graag we ook willen, dit stukje van het leven is niet te regisseren.  Hoe we er vervolgens mee omgaan is aan ons, aan Corry en daarin zet ze haar beste beentje voor. Het leven zelf zal ons vertellen hoe het verder zal verlopen.