Blog 49, april 2025

Cor is geen gast bij ons in het hospice, noch vrijwilliger ‘aan het bed’.  Wel is Cor al jaren met pensioen en bouwde hij met bevriende vakmensen ons hospice nadat het casco was opgeleverd. Ik spreek hem over het leven. Hoe het leven zich ontvouwt is voor ons allemaal een vraag, er zijn altijd dingen die we niet zien aankomen. Dit gold ook voor Cor die een fijne jeugd had met 11 broers en zussen.  Op 22^-jarige leeftijd werd het leven van Cor opgeschrikt en voor altijd veranderd. Hij vertelt het met tranen in de ogen. Zijn vader overleed, zomaar ineens. Zijn vader, zijn vriend, zijn speelkameraad toen hij klein was. Hij zat dan bij zijn vader op de schouders als er met de hele meute werd gestoeid. Vader was zijn baken, zijn veilig haven, zijn alles. Die tijd was voorbij. Zijn vader had een klein aannemersbedrijf en Cor zelf was timmerman. In een klap werd hij volwassen en ging met zijn broers het bedrijf leiden. 

Als ik naar Cor luister zijn er veel woorden, tranen van zowel verdriet als geluk. Ik hoor vrijgevigheid, samen sterk, liefdevolle familieverhalen en heel veel dankbaarheid, de groei van het kleine aannemersbedrijf en alles wat daaruit voortkwam, waaronder de bouw van het hospice in zijn vrije tijd.  Eigenlijk is dit een verhaal van herinneringen, van stilstaan bij kostbare onuitwisbaar mooie en intense momenten. Van 2 zussen die hij verloor rond hun 40^ste, 4 zwagers onder de 35 en een schoonzus van 18 jaar. Hij vertelt over zijn vrouw die hij tot het einde thuis heeft verzorgd. De details ontroeren me zeer. Hij gaat trots verder over hun twee zonen en dochter. We praten over hoe het leven verandert na verlies. Want er zijn ook mooie dingen die Cor niet zag aankomen. Zoals nieuwe liefde, samen verder, familie die elkaar draagt. Zo vertelt hij dat het graf van zijn ouders onlangs is geruimd. Zijn ouders lagen begraven op de begraafplaats van Rinnegom. Met de hele familie hebben ze de as van Vader en Moeder verstrooid op het strooiveld van de Abdij van Egmond.  Vervolgens zijn ze met elkaar naar de naast gelegen herinneringsboom gegaan.  Hij liet een mooi steentje beschilderen met de namen van zijn ouders erop. Het ligt onder de boom naast de vele andere steentjes die herinneren aan dierbaren en geliefden.  De bank die er staat en het boek waar men tal van herinneringen in kan schrijven, geven troost. Cor komt er graag. Zijn vader bouwde de kerk in Egmond-Binnen. De kerk is afgebroken maar de Maria kerkklok die vader bij de opening heeft geschonken bleef bewaard. Deze luidklok krijgt een speciale plek naast de herinneringsboom in de Abdij-tuin. Een plek voor iedereen in de regio om in stilte te bezinnen. Of om samen te zien welke wending verlies met zich meebrengt in het leven. 

Op 23 mei 2025 zal tijdens de jaarlijkse herinneringsbijeenkomst in de Abdijkerk voor het eerst de Maria klok van de kerk van Egmond-Binnen weer luiden. Zodat we blijven herinneren, omdat het nooit voorbij is.